เด็กน้อยถูกช้อนขึ้นมานั่งบนตักกว้างทันทีที่พยักหน้าตอบรับคำขอเสียงหวานของผู้มีพระคุณ แบคฮยอนวัยสิบห้าปีผู้ซื่อตรงต่อความรู้สึกและเสียงของหัวใจ ในเมื่อตัวเด็กน้อยเองก็คิดถึงคุณพ่อเหลือเกิน เหตุใดจะต้องปฏิเสธกอดอุ่นๆที่คุ้นเคย
“วันนี้หนูแสดงอะไรครับ ทำไมแต่งชุดผู้หญิงแบบนี้บอกพ่อได้ไหม”
“คุณครูให้หนูเต้น..แบคฮยอนได้เต้นอยู่ข้างหน้าด้วยคุณพ่อ” เสียงเล็กขึ้นจมูกร้องบอกขณะที่น้ำตายังไม่ใม่เหือดแห้ง มือน้อยที่ประดับด้วยกำไลเงินพร้อมกระพรวนเล็กๆส่งเสียงใกล้หูร่างสูงเมื่อแบคฮยอนเอื้อมเกาะไหล่กว้างของคุณพ่อตัวใหญ่
“แสดงว่าแบคฮยอนของพ่อเก่ง” สันจมูกคมฝังลงกับซอกคอหอมของลูกชายอย่างเคยชิน สูดดมกลิ่นหอมบริสุทธิ์ของเด็กน้อยเข้าปอดให้ชื่นใจโดยที่ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืน น้ำเสียงทุ้มต่ำคำรามเบาๆในลำคออย่างคนเพ้อเมื่อได้สัมผัสผิวเนื้อนุ่มมือของลูกชาย “แบคฮยอนของพ่อสวยมากเลย”
“อะ..คุณพ่อ”
ร่างเล็กบนตักบิดเกร็งเพียงแค่ถูกสัมผัสจากปลายนิ้วของคนเป็นพ่อ มือใหญ่ที่ล้วงเข้ามาในสาบเสื้อลูบคลึงแผ่นอกบอบบางอย่างถนุถนอมสร้างความรู้สึกปั่นป่วนในตัวแบคฮยอนอย่างง่ายดาย
คนโตกว่าเล้าโลมปลุกปั้นอารมณ์วาบหวาม แบ่งปันความรู้สึกกระสันอยากผ่านร่างกายที่แนบชิดและรสจูบลึกล้ำ ดูดกลืนกลีบปากช่วงชิงลมหายใจของลูกบุญธรรมอย่างไม่รู้จักพอ
ความคับพองเครียดตึงในร่มผ้าเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเป็นเด็กคนนี้ ชานยอลสาบานว่าเขาไม่ใช่คนเซ็กส์จัด ตลอดชีวิตก่อนจะรับอุปการะแบคฮยอน ชานยอลมีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าก็จริงแต่ถึงเวลาอย่างว่าก็น้อยนักที่จะไปถึงฝั่งฝัน ไม่หมดอารมณ์ก่อนก็ถูกตบจนหน้าหันเพราะเสียมารยาทไม่สานต่อ
“อะ..คุณพ่อ คุณพ่อจ๋า อื๊ออ”
กิโมโนสีหวานที่แบคฮยอนใส่ขึ้นแสดงงานโรงเรียนถูกแหวกออกและร่นลงจากหัวไหล่กลมกลึง คุณพ่อคนดีก้มหน้าก้มตาชิมผิวเนื้อของเด็กน้อยวัยขบเผาะอย่างหลงใหล ฝากร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไว้ประปราย เสียงจูบดังปนมากับเสียงร้องแผ่วหวานของหนูน้อยที่กำลังจะถูกกิน
มือใหญ่แทรกผ่านกิโมโนสีหวานลูบไล้ขาอ่อนของเด็กน้อยจนเจ้าของร่างสะดุ้งตัวโยน ชานยอลบีบเค้นอย่างเอาแต่ใจก่อนจะถลกมันขึ้นมากองไว้ที่เอวเผยให้เห็นชั้นในตัวเล็กของลูกชาย
“จำเอาไว้นะแบคฮยอน..ไม่มีใครรักหนูเท่าพ่อ..ไม่มีใครหวังดีกับหนูเท่าพ่อ”เสียงทุ้มหวานกระซิบชิดใบหูแดงก่ำขณะที่หนูน้อยเชิดหน้าหลับตาพริ้มและครวญครางเสียงแผ่วเมื่อถูกสัมผัสที่ตรงนั้น “อย่าเชื่อใครนอกจากพ่อนะครับ”
“อ๊ะ..อ๊า..”
ชั้นในตัวน้อยถูกดึงรั้งให้ไปกองอยู่ที่ข้อเท้าเล็ก คนมากประสบการณ์จัดท่าทางให้ลูกชายคร่อมตักเขาไว้ จับมือน้อยให้สัมผัสกับแก่นกายขนาดใหญ่ที่ถูกนำออกมานอกกางเกง บังคับให้มือน้อยรูดมันขึ้นลงแล้วครวญครางไปพร้อมๆกัน
เสียงกระดิ่งที่ข้อมือของเด็กน้อยดังปนเปมากับเสียงหยาบโลนชื้นแฉะและเสียงจากริมฝีปากเอิบแดงของหนูน้อยเอง ชานยอลชอบมันเหลือเกิน ชอบมันมากกว่าเสียงของนางฟ้าองค์ไหน มากกว่าเสียงใดๆบนโลกใบนี้
ยิ่งยามที่ได้เสือกกายเข้าหาช่องทางอุ่นร้อนของลูกชายบุญธรรม ความหอมหวานที่เคยสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าเกือบพาให้เขาเสร็จแม้ยังไม่ได้ขยับ น้ำตาของเด็กน้อยทำให้แก้มอิ่มเลอะเทอะไปหมด ชานยอลบรรจงจูบซับปลอบประโลมเหมือนทุกครั้ง กระทำทุกอย่างด้วยความเชื่องช้าเนื่องจากกลัวว่ารุนแรงแล้วจะเกิดอันตราย
สองร่างที่แนบชิดกระเสือกกระสนตักตวงความสุขสมแบ่งปันซึ่งกันและกัน ถึงจะยังเด็กนักแต่แบคฮยอนก็รู้ว่าเขากำลังทำอะไร แม้ว่าจะผิดบาปกับการทำเรื่องลามกกับผู้ที่ตัวเองเรียกเขาว่าพ่อแบคฮยอนก็ไม่สน
“อ๊ะอ๊ะ..อ๊ะคุณพ่อ คะ..คุณพ่อ ฮึก อ๊ะอ๊า อ๊า”
ร่างขาวชื้นเหงื่อในชุดกิโมโนสุดน่ารักขยับกายเคลื่อนไหวอยู่บนตักแกร่ง ยิ่งทิ้งกายลงบนตักกว้างของคุณพ่อรุนแรงเท่าไหร่แบคฮยอนก็ยิ่งสุขสมและคุณพ่อก็คงไม่ต่างกัน เสียงคำรามทุ้มต่ำนั่นถึงได้ดังไม่ขาด
ความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างสองพ่อลูกเกิดขึ้นเมื่อปีก่อน.. ในฤดูหนาวที่อากาศเย็นไปถึงขั้วหัวใจ แบคฮยอนตัวน้อยร้องขออ้อมกอดอบอุ่นจากผู้เป็นพ่ออย่างไร้เดียงสา แต่ชานยอลกลับทำลายลูกน้อยของเขาให้แปดเปื้อนในคืนวันนั้น
ใช่ว่าจะไม่รู้ตัว ชานยอลรู้ตัวทุกอย่าง
รู้ตัวตั้งแต่แบคฮยอนอายุสิบสอง ว่าเขาหลงรักเด็กคนนี้หมดหัวใจและหวงแสนหวงจนอยากจะผูกมัดไว้กับตัว ไม่อยากให้ลูกน้อยจากอกไปไหน ไม่ต้องการให้แบคฮยอนโตขึ้นแล้วแยกไปมีชีวิตใหม่ที่เป็นของตัวเอง
“อ๊ะ..คุณพ่อ อ๊า...อ๊าหนูไม่ไหวอื๊ออ”
“อ่าห์..ซี๊ดดด”
“คะ..คุณพ่อ..อึก อ๊า”
ชานยอลเห็นแก่ตัวเขายอมรับ.. เขาทำให้แบคฮยอนติดเขาแจ ทำให้แบคฮยอนเคยชินกับร่างกายนี้ ความอบอุ่นนี้ และคำรักจากผู้ชายที่แก่กว่าถึงสิบเจ็ดปี
“พ่อรักหนู..อึกรักหนูเหลือเกินแบคฮยอน”
“อ๊าาาาา!!”
แรงอัดกระแทกครั้งสุดท้ายพาเอาความอุ่นร้อนฉีดพ่นในร่างกายของเด็กน้อยจนสะโพกขาวกระตุกสั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แบคฮยอนหวีดร้องเสียงแหลมพร้อมกับปล่อยน้ำรักออกมาเต็มหน้าท้องแกร่งของคนเป็นพ่อ
กลับไปอ่านต่อแล้วฝากเม้นด้วยน้า http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1421018&chapter=17
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น